Een van mijn genoegens is om me te installeren aan een lekkere maaltijd met mensen die me dierbaar zijn. Misschien is dit de reden dat een verhaal over chefs table me zo aanspreekt. En ik er direct eenzelfde ontwikkeling in herken van een cliënt die mooie stappen maakt. Benieuwd naar de overeenkomst? Lees verder
Wil je sterk zijn? Wees dan mild voor jezelf.
“Soms ben ik verward over mijn etnische identiteit”. Uit een rijtje stellingen koos een jonge vrouw deze om over te praten. “Zo heb ik me ik gisteren nog gevoeld. Ik wist niet waar ik nou bij hoorde”. ‘Belonging’ en thuis: terugkerende thema’s bij mijn cliënten. Zó’n lastige vraag… Wat zou er aan de hand zijn geweest? En wat zou ze gedaan hebben om ervoor te zorgen dat dit gisteren nog speelde, maar nu niet meer? Laten we samen in het verhaal van deze jonge vrouw duiken, want ik weet bijna zeker dat de dingen waar ze tegenaan liep, en de les die ze daardoor leerde, ook voor jou essentieel kunnen zijn om krachtig te leven met meerdere culturen. Lees verder
Hoe stel jij jouw cocktails samen?
In mijn vorige blog schreef ik over je niet thuis voelen: niet in je ene cultuur/land, en ook niet in je andere. En over dat je een mix bent geworden van beide. Onlangs sprak ik iemand die me hier een concreet inkijkje in gaf. Ik vond het een inspirerend voorbeeld, juist vanwege de eenvoud.
Ik sprak een man, afkomstig uit Israël. We raken aan de praat over de begroetingen in Nederland. Hij schetst mij zijn observaties: in Nederland geven we elkaar een hand. In contact met bekenden geven we ‘de’ drie zoenen. Het is zo anders dan in zijn land, waar mensen zich veel fysieker uiten: het lijf mag daar gewoon meedoen in het onderlinge contact.
Boeiend om van iemand die niet afkomstig is van hier, te horen over dit verschil. Het werpt een verse blik op mijn ‘normaal’. Ons begroetingsritueel komt op hem stijf en geprotocolleerd over. Als afstandelijk en formeel. De hand is in zijn beleving ‘een begroeting op armlengte afstand’. Het voelt kaal: hij mist iets waar hij zijn relaties kleur mee kan geven. Lees verder
Thuis in niet-thuis
Onlangs sprak ik een vrouw die in mijn wijk woont. Ze heeft een eigen bedrijf in het koken van Oosterse maaltijden. Nu houd ik van eten dat ik niet ken. Maar echt bijzónder was dat ik met deze krachtige vrouw in gesprek raakte. Ze beschreef haar zoektocht in Nederland en hoe haar leven hier haar heeft veranderd. Veranderingen die ze zelf van tevoren niet had bedacht. Lees verder
Stille getuigen: nog een inkijkje
“Ik heb je mooie blog gelezen”. Dit was het eerste wat ze zei, toen we elkaar zagen op onze skypeschermen. We zijn collega’s en overleggen geregeld op deze manier met elkaar. Het enthousiasme en de emotie waarmee ze dit mee zei trok mijn aandacht. Helemaal toen ze daarbij zei: ‘Je geeft woorden aan mijn gevoelens’. Mijn vorige blog lees je hier. Het ging over koffers die stille getuigen zijn. Wat zou de link zijn met haar? Lees verder
Stille getuigen
Het huis van mijn Indische grootouders: als kind dacht ik er niet bij na dat daar een hele andere sfeer hing dan in ‘normale’ Nederlandse huizen. Nu ik me bezighoud met ‘leven tussen culturen’, realiseer ik me dat hun huis en zoals zij daar samen woonden, veelzeggend was. Zonder dat ze daar woorden aan gaven.
De kracht van In Between Counselling
Gisteravond gebeurde het nog: toen ik vertelde over mijn werk, zag ik verrassing in de ogen van mijn luisteraar. Deze reactie kom ik vaker tegen. Het is een specialisme waar de meesten niet eerder van hebben gehoord! Vervolgens zie ik vaak ook een vraagteken: en wat doe je dan eigenlijk? Afgelopen jaar heb ik mijn ervaringen in een methodiek gegoten.
Goed voorbereid uitgezonden
Het overkwam een cliënt van mij. Middenin alle voorbereidingen om uitgezonden te worden naar Kenia. Haar grote droom was werkelijkheid aan het worden: zich daar inzetten voor kansarmen, samen met haar man. Plots deed zich daarin een hobbel voor die veel energie kostte: miscommunicatie met directe mensen om haar heen. Een stoorzender in een toch al een hectische tijd of een zegen?