“Ik ben een aanpakker. Zo kent iedereen me eigenlijk, ook na mijn komst naar Nederland. Mensen kijken naar míj hoe je in een ander land een succes van je leven kunt maken. Maar nu ken ik mijzelf helemaal niet meer!” De man die voorbeeld is voor velen, kijkt ontgoocheld voor zich uit. Wat kunnen we leren van zijn migratieverhaal?
Voor me zit een hoogopgeleide man van eind veertig. Hij is jurist met een eigen, goedlopende praktijk. Vanwege zijn kennis en succes vallen veel mensen op hem terug. Zijn netwerk is groot. Vorig jaar ging zijn eerste kind de deur uit om te studeren.
Tot nu toe
Hij was 23 toen hij uit Iran naar Nederland kwam. Vrijwillig en toch ook niet. Hij kon niet meer leven met het regiem daar. Terugkijken heeft hij nauwelijks gedaan. Daar was toen ook geen tijd voor. Hij had zijn handen meer dan vol aan het leren van een zó andere taal in combinatie met zijn opleiding,
Dat gebrek aan tijd om stil te staan bleef zo. Want na zijn eerste baan en woonruimte rolde zijn leven door. Hij kreeg een relatie en kinderen, betere banen en prettiger woonruimte. Langzaam maar zeker bouwde hij zijn leven op in Nederland. Dit is waar hij op had gehoopt; hier deed hij het allemaal voor.
Er was wél een kleine kanttekening bij deze voorspoed: hij slikte al jaren antidepressiva. Als een “klein steuntje in de rug”. Hij functioneerde er prima mee. Totdat vorig jaar zijn oudste de deur uit ging. Plots nam zijn energie af en nam zijn somberheid toe. Hoe kon hij zich hieruit “terugvechten”? Zijn vertrouwde aanpak werkte niet.
Hij heeft nooit echt teruggekeken naar vroeger. Want wie heeft er behoefte terug te kijken op een min of meer gedwongen vertrek uit zijn vaderland? Zijn focus was om een succes te maken van zijn leven híer. Bovendien: hij wilde er duidelijk over zijn dat hij hier níet was om zijn handje op te houden.
Nu
Het duurt even voor het besef tot hem doordringt hoe dik de scheidslijn is, die hij trok toen hij zijn land verliet. Samen kijken we die scheidslijn aan. De reflex die hij voelt is zich ervan af te keren. Het vergt moed voor deze succesvolle man om zijn pijn te voelen en te leren verdragen.
Maar hij ervaart er nieuwe ruimte door. En vanuit die ruimte groeit zijn nieuwsgierigheid naar de andere kant van de scheidslijn, naar vroeger. Hij gaat op zoek in foto’s, die hij gelukkig nog heeft. Hij noteert gedachten, die bij hem opkomen, in een dagboekje. Langzaam komen herinneringen tot leven. Aan het straatbeeld, geuren, eten. En aan hóe hij daar leefde.
Dáar ademde alles een totaal andere levenssfeer uit. Alles was ondergedompeld in ‘samen’, als een vanzelfsprekende basis van je hele doen en laten. Nooit stond je ergens alleen voor. Als je grote of kleine beslissingen moest nemen. Of als iets je raakte. Je was deel van ‘samen’, met alles erop en eraan.
“Alsof ik daar een soort andere ik was. Hier ben ik me heel zelfstandig gaan gedragen, maar zo was ik niet. En nu ik dat verschil voel, voel ik een gemis aan die warmte en steun….”. De man merkt waar hij behoefte aan heeft. Een behoefte die verscholen lag in dat deel, waar hij de verbinding mee was verloren.
Het is alsof er hiermee bij hem van binnen iets op zijn plek is gevallen. Hij kijkt met andere ogen naar zijn leven hier. En naar de sluipende innerlijke somberheid en eenzaamheid, waar hij zich altijd overheen zette. Nu begrijpt hij ook dat het vertrek van zijn oudste zijn behoefte heeft geactiveerd en wat hem te doen staat.
Met dit besef start de man een nieuwe fase in zijn leven in Nederland. Hij gaat op onderzoek en leert hoe hij gebruik kan maken van de kracht van ‘samen’ uit zijn oude cultuur. Zo put hij weer uit oude, diepe wortels. Ze voeden hem, in zijn leven hier en nu.
Misschien herken je iets van de worsteling met je oude cultuur en het verlies ervan. Wees welkom om hier met me over te praten. Een kennismakingsgesprek is kosteloos en vrijblijvend. Neem hier contact op.
