“Over mijn kinderen heb ik gewaakt, zoals een goede moeder dat moet doen. Ik heb ze altijd alles willen geven wat ze nodig hadden om goed op te groeien. Alleen… de laatste jaren heb ik veel strijd met mijn oudste zoon. Als ik probeer hier wat aan te doen, lijkt het soms alleen maar erger te worden.”
Een vrouw van tegen de 60 zit voor me. Oorspronkelijk komt ze uit Italië. Ze heeft prima haar weg gevonden in Nederland, waar ze nu bijna 35 jaar woont. Getrouwd met een Nederlander, een volwassen zoon en dochter. Ze werkt en heeft Nederlandse vrienden.
Ze maakt krachtige handgebaren als ze haar verhaal verder toelicht. Over de waarde die haar zoon voor haar heeft, hoe ze alles voor hem doet en dan zet hij haar nu zó buiten spel!
Haar eerste tijd in Nederland staat haar nog levendig voor de geest. Dat mensen hier zó met zichzelf bezig zijn, bracht haar in shock. “Die kilte voelde ik in mijn lijf.” Later begreep ze dat dit normaal is hier: niet in een groep leven, met je familie en vrienden. Alleen verdreef dit begrip haar gevoel van eenzaamheid niet…
Ze vond kracht bij andere Italianen. “Die laten je de dingen niet alleen uitzoeken”, zegt ze. “Hierdoor kon ik mijn leven in Nederland verder opbouwen.” En precies dit is wat ze haar kinderen mee wil geven: dat ze er niet alleen voor staan.
“Ook nu ze de deur uit zijn, blijf ik betrokken op hen. Als ze me iets vertellen, dan wil ik niet doen alsof ik hen niet hoor. Dan adviseer ik hen wat ze het beste kunnen doen. Als ik dat niet zou doen, zou ik geen goede moeder zijn. Dat kán ik gewoon niet.”
Met haar oudste zijn er veel vervelende discussies. “Mama, laat me! Ik heb een éigen leven”, zegt hij vaak. “Niets doet me meer pijn dan dit. Alsof mijn eigen vlees en bloed me buiten zijn leven zet.” De tranen biggelen over haar wangen.
Mijn vraag naar de behoefte van haar zoon achter dit gedrag, verrast haar. Het kost haar moeite om voorbij zijn gedrag en voorbij haar eigen pijn te voelen. “Gewoon dat ik blij ben met hem en trots op hem…” Haar eigen behoefte heeft ze sneller scherp. “Verbinding!” Hun behoeftes zo naast elkaar zien, raakt haar. Hier kan ze wat mee vanuit haar eigen cultuur. Daar hebben relaties immers prioriteit, vooral met je kind.
Nu ze weer in verbinding staat met haar eigen kracht, heeft ze ruimte om opnieuw te kijken naar de roep van haar zoon ‘hem te laten’. Het is de vorm van de verbinding, die anders is. Hoe dicht hij ook bij haar staat, het blijft een gegeven dat zij opgroeide en gevormd is in Italië. Dit maakt haar anders dan hem.
Zijn – Nederlandse- manier van gesprekken voeren is anders dan de hare. Ze zou haar wel beter willen kunnen afstemmen op hem en zijn manier. Maar hoe? Haar zoon roept wel eens: “Stel me ’s een vraag”. Maar hoe dat te doen, daar heeft ze te weinig beeld van. Daarvoor staat die manier te ver van haar af, realiseert ze zich eerlijk.
Iets van die andere manier valt bij te leren, als een nieuwe vaardigheid. Niet door het kopiëren van wat ze om zich heen ziet, bij Nederlanders. En ook niet door het inleveren van -voor haar gevoel- de warmte van haar eigen cultuur. Dan zou ze immers iets van zichzelf verliezen.
Ze gaat op weg. Het proces vindt ze niet eenvoudig. Maar allengs merkt ze dat er iets ontstaat van een eigen menging, die goed voelt voor haar. En die werkt in de relatie met haar zoon.
Zo ontwikkelt ze haar eigen manier van verbonden zijn en samen praten, alleen dan in een ander jasje dan voorheen.
Herken jij iets in dit verhaal? Loop je ook wel eens tegen obstakels aan in de communicatie, privé of op je werk? Dit kan meer met cultuur te maken hebben dan je in eerste instantie denkt. Zou je er eens met me over willen praten? Een kennismakingsgesprek is gratis en vrijblijvend.
