“Ik heb je mooie blog gelezen”. Dit was het eerste wat ze zei, toen we elkaar zagen op onze skypeschermen. We zijn collega’s en overleggen geregeld op deze manier met elkaar. Het enthousiasme en de emotie waarmee ze dit mee zei trok mijn aandacht. Helemaal toen ze daarbij zei: ‘Je geeft woorden aan mijn gevoelens’. Mijn vorige blog lees je hier. Het ging over koffers die stille getuigen zijn. Wat zou de link zijn met haar?
Mijn collega komt uit Ethiopië en woont al 35 jaar in Nederland. Spreekt goed Nederlands, doet mee en bouwt mee aan de samenleving. Ze heeft een Nederlandse man en twee gemengdbloedige volwassen zoons. Ik voel me enigszins verwonderd door de emotie en ben benieuwd naar haar verhaal. Even geen overleg, maar luisteren naar wat ze me te vertellen heeft.
“In Nederland willen ze dat ik Nederlander ben, in Ethiopië dat ik Ethiopisch ben. Maar dat kán ik niet. Er is een deel in me dat anders is en anders zal blijven. Hoezeer ik er ook bij wil horen en mee wil doen. Ik heb een andere geschiedenis dan de Nederlanders en draag óók een andere cultuur mee. In Ethiopië geldt dat ik óók de Nederlandse cultuur in me draag. Dit is gewoon wie ik ben!”
In het scherm zie ik tranen komen. Ik zie een andere kant van haar. Normaal gesproken zie ik een vrolijke en optimistische vrouw. En voel ik hoezeer ze zich thuis voelt in Nederland.
Terwijl ik aandachtig naar haar luister, laat ik tot me doordringen wat de link is met de stille getuigen. In beide landen wordt een stuk van haar niet gehoord en gezien. Stukken die ze in zich draagt, maar waar ze geen uiting aan geeft. Verstopt voor iedereen en stil aanwezig. Het zijn haar stille getuigen: geen koffers, maar iets in haar beleving. Doordat ze altijd óók deel is van een andere wereld. Ze voelt haar anders zijn en dat ze in haar beide werelden daarin niet wordt begrepen: “Niemand kan zien wat ik meemaak. De mensen zien niet waarom ik anders ben en wat me anders maakt”.
Toen ze mijn blog las, werden deze onbegrepen kanten geraakt in haar. Het is niet zo dat ze er niet mee kan omgaan. Inmiddels heeft ze dat wel geleerd. Beide culturen hebben een plek in haar. Ze kan soepel schakelen. En haar leven is prima zo. Maar het neemt niet weg dat dit er óók is en iets met haar doet.
Niet voor het eerst hoor ik een dergelijk verhaal. Het is een variant op wat ik door de jaren heen van verschillende bekenden en klanten heb gehoord. Maar opnieuw maakt het indruk op me wat verbonden zijn aan meerdere culturen/werelden kan doen met iemand. En opnieuw weet ik waarom ik doe wat ik doe.
