“Ik weet het niet zo goed… Ik heb een lieve man en kinderen, een baan. We hebben het financieel goed”. Ze is langere tijd stil en kijkt naar beneden. “Ik geloof dat ik me ondanks alles hier toch niet thuis voel. Niemand ziet het, maar eigenlijk voel ik me erg eenzaam…”.
Voor me zit een vrouw van eind dertig. Haar Nederlandse man leerde ze kennen toen hij voor studie in Brazilië was. Inmiddels wonen ze ruim 15 jaar in Nederland. Ze hebben samen twee kinderen en ze is leerkracht Engels op een middelbare school.
“Om me heen zie ik mensen, die net als ik uit een ander land komen. Op het schoolplein zie ik hoe zij met Nederlanders praten. Het ziet er zo gezellig uit, zo gewoon. Maar ik maak een grapje en zorg dat ik weg ben”.
Met haar blik nog naar beneden en voorovergebogen op de bank, laat ze veel stiltes vallen. Alsof ze de verbinding met mij in deze werkelijkheid nog niet kan maken. Ik heb het gevoel dat ik getuige ben van een bekentenis van een lang verzwegen geheim.
“Het is alsof ik niet écht hier ben. Van binnen ben ik nog erg bezig met Brazilië. Ik stoor me vaak zo aan hoe Nederlanders zich gedragen. En soms doe ik dat plots ook naar Brazilianen. Alsof ik in een spagaat leef. Ik schaam me naar mijn man en kinderen. Alsof zij niet genoeg zijn om me hier thuis te laten voelen”.
Bij haar huidige werkgever werkt ze al vijf jaar. Toch voelt ze zich er niet op haar gemak en voelt ze zich geen deel van het team. Onlangs zag ze dat een collega hulp vroeg aan een andere collega. “Mooi, maar dat zou ik zelf nooit doen. Dan laat je zwakte zien. Het voelt alsof ik daarop gepakt zou kunnen worden.”
Ze weet inmiddels echt wel dat mensen in Nederland anders omgaan met gelijkheid en hiërarchie. Maar toch vóelt het voor haar anders. “Je bent toch niet voor niets leerkracht? In Brazilië verwachten we dan wat van je. Je moet gewoon expert zijn”. Dat verschil met Nederland went niet, zelfs niet na al die jaren.
Haar ouders hadden het vroeger financieel zwaar. Op school deed ze altijd haar best. Het hielp dat ze goed kon leren. Als we dit verder verkennen, ziet ze dat ze dit deed om haar ouders te ontlasten. En ze herkent dat ze eigenlijk altijd bezig is om alles goed te doen.
Langzaam maar zeker vormt zich een beeld over wat ze onbewust steeds doet. Ze legt altijd al de lat heel hoog voor zichzelf. Ze moet dan dus steeds de dingen alleen uitzoeken van zichzelf. En precies zo probeert ze haar leven in Nederland op te bouwen. Want dit is haar vertrouwde manier om lastige dingen aan te pakken…
Nu ze haar ‘standaard aanpak’ bewuster ziet, kijkt ze anders naar ‘het schoolplein’. Grapjes maken is misschien normaal in haar cultuur, maar nu ziet ze ook hoe ze haar onzekerheid uit de weg gaat en haar gevoel van ongemak verbergt. En dat ze op school – onnodig – een ideaalbeeld probeert uit te stralen.
Ook kijkt ze nu anders naar de culturele verschillen tussen Nederland en Brazilië. Minder zwart-wit. Ze houdt het nu voor mogelijk om op school eens een collega in vertrouwen te nemen en wat meer om hulp te vragen. Op een manier waarbij ze zichzelf geen geweld aandoet, maar waardoor ze het toch niet helemaal alleen hoeft te doen.
Dat ze zich al die jaren niet thuis voelde, begrijpt ze nu steeds beter. Stapje voor stapje leert ze anders omgaan met lastige momenten, die er nou eenmaal zijn als je uit een ander land komt. Ondanks alle onzekerheid en angst die ze voelt. Vanuit en mét zichzelf. “Eindelijk, na al die jaren, kom ik echt aan!”
Misschien herken je deze worsteling met emotioneel aankomen na je fysieke verhuizing. Wees welkom om hier met me over te praten. Een kennismakingsgesprek is kosteloos en vrijblijvend. Neem hier contact op.
