De laatste tijd is in mijn persoonlijk leven veel gebeurd. Dit jaar overleed mijn moeder. Iedereen vindt het logisch dat dit ingrijpend is. Ik zelf ook, maar in de praktijk vind ik het zoeken. Dit dwalen in mijn eigen proces, geeft me een dieper begrip voor wat mensen meemaken die leven tussen culturen.
Na de begrafenis ga ik weer aan de slag. Vertrouwd, maar ook gek. Bij opstaan is het eerste waar ik aan denk dít. Na elke activiteit keer ik ernaar terug. Ik leef in twee synchrone werelden: die van het tastbare heden en van het onbereikbare toen. Daartussen zwalk ik wat heen en weer.
Foto’s en filmpjes kijken is langere tijd vaste prik. De gevoelens die zich -soms volstrekt onverwachts- aandienen, laat ik er zijn. Dit erbij stilstaan vraagt aandacht en tijd. Gewoon maar doorgaan, zou voelen alsof ik mijn moeder niet op waarde schat. Ik volg mijn behoefte hierin. En dat voelt goed zo.
Tegelijk, als ik eerlijk ben, hoor ik van binnen soms een stemmetje: “Overdrijf ik niet? Maak ik het niet groter dan nodig?” Ik voel me onzeker, zonder wegbewijzering en zicht op waar dit toe leidt.
De twee werelden voelen strijdig. In mijn pendelen van de ene naar de andere, stel ik mezelf de vraag: hoe kom ik weer met beide benen in het heden? Want dááraan heb ik toch loyaal te zijn? Dáár heb ik toch mijn leven te leven?
Ondertussen is er wat tijd verstreken. Van binnen merk ik dat ik meer overzicht krijg. Als ik nu terugkijk, zie ik de route die ik heb gelopen. Door aandacht en gevoel te geven aan ‘toen’, is het verlies gewoner gaan voelen. Minder groots en pijnlijk.
Alsof ik het verlies heb ‘bewerkt’. En er draadjes omheen zijn ontstaan, waardoor het ‘aangehecht’ raakt in mijn heden. Maar ik zie méér. Ook is er koestering gegroeid van wie mijn moeder was en wat ze voor me betekende. Wonderlijk: juist dánkzij het gemis. Het voelt als een warmtebron, waar ik van binnen heen kan gaan.
Mijn zwalken heeft ergens toe geleid. De werelden zijn binnen verbonden geraakt. Teruggaan naar toen blijkt bij te dragen aan mijn heden.
Het is niet voor het eerst dat ik twee werelden tegenkom. Ik herken het in een andere vorm: in het leven tussen culturen. Bij mijn familie en mijn cliënten. En ook al ben ik zelf niet gemigreerd, ik herken het ook bij mijzelf. Met hetzelfde gevoel te moeten kiezen.
Vanuit mijn huidige ervaring begrijp ik weer beter wat de waarde kan zijn van je oude cultuur in je leven hier. En dat je ook daarin uit de spagaat kunt komen, door je verlies te doorléven. Herinneringen, voorwerpen, foto’s, gewoonten, eten, muziek krijgen dan van binnenuit een nieuwe betekenis. Gemis transformeert in een krachtbron.
Ik ben benieuwd naar jouw verhaal
Waar sta jij? Kun je het gemis toelaten van je oude cultuur en land? Lukt het om van je oude cultuur een bron van kracht te maken of ervaar je jouw culturen vooral als strijdig?
Als je behoefte hebt aan support hierin, ben je welkom. Ik bied je een gratis sessie aan van 30 minuten. Laat me weten als je hier belangstelling voor hebt: info@inbetweencounselling.nl.
