Een verlies kan diep ingrijpen. Dat onderging ik toen mijn moeder begin 2019 overleed. Eerder schreef ik hoe ik dat gemis in mijn leven inweefde. Ik ervoer de herinnering aan haar zelfs als een krachtbron.
Maar wat hierna volgde, had ik niet kunnen voorzien.
Een nieuw besef dient zich aan. Ik realiseer me dat ik geen ouders meer heb. Ondanks mijn decennialange zelfstandig functioneren en de vitale andere relaties die ik heb, is er geen plek meer om naar terug te keren. Tegelijkertijd heb ik geen eigen gezin en geef ik geen leven door. Ik heb geen primaire relaties meer.
Ik noem het een ‘meervoudige leegte’. Daar sta ik dan, op mijn 57e. De leegte voelt zowel subtiel als ‘in my face’. Dit reikt verder dan het omgaan met gemis en het verbinden van mijn twee werelden, van ‘daar en toen’ met ‘hier en nu’. Dit gaat over mijzelf. Ik voel een groot niet-weten hoe hiermee om te gaan.
Het is niet eenvoudig voor me, maar ik doe het toch: ik deel het met een aantal mensen die zeer nabij voelen. Juist ook door het te delen ervaar ik intenser een kaalheid; dat ik met lege handen sta. Ook voel ik er verdriet en schaamte over. Ik voel me kwetsbaar.
Die lieve mensen wimpelen de leegte die ik ervaar niet weg. Gelukkig wijzen ze me niet ‘op de relaties die er wél zijn’. Wat ze uitstralen is juist respect. Ik voel me gezien, gekend en opgenomen. Dit geeft me de moed te vertoeven in de woestijn die ik ervaar.
Ik merk dat ik naar de leegte toe durf te bewegen. Ik onderga en doorvoel haar aanwezigheid. Het is géén oplossing. In de verste verte niet; júist niet. Het is meer een leren verdragen en accepteren.
Terwijl ik me overgeef aan dit vertoeven in de woestijn, bespeur ik kleine verschuivingen. In mijn binnenwereld, want uiterlijk verandert er niets. Zo klein zijn de verschuivingen die ik merk, dat ik er makkelijk aan voorbij zou kunnen leven. Toch ervaar ik ze. Nu ik geen ander houvast heb dan dit, worden het mijn routewijzers.
Pas nu, terugkijkend op deze tijd, zie ik dat het een gróte, belangrijke beweging was. Zie ik hoe ik diepere verbinding maakte met mijzelf. Met wat belangrijk voor me is en waar ik sta. En dat ik me bewuster word van mijn behoeftes, ook al heb ik geen primaire relaties. Die behoeftes voelen als wortels die dieper reiken, voorbij aan wat bekend en vertrouwd was.
“Ik heb heel veel niet, maar wél ten volle mijzelf”, zeg ik op een gegeven moment. Dit dieper thuiskomen voelt als rijkdom en zelfs als bloei. Een nieuwe energie, waar ik mee verder kan.
Heb je zelf ook een innerlijke verandering doorworsteld? Hoe heb jij die ervaren?
Als je hierover met me wilt praten, ben je welkom. Een kennismakingsgesprek is kosteloos en vrijblijvend. Neem gerust contact op.
